*Verzin zelf een originele titel*

“Verrassing!” Hoe lang is het al geleden dat we dit woordje hebben gehoord? Wanneer heb je voor het laatst een cadeau gekregen waarvan je geen flauw idee had wat erin zat? Juist. Origineel zijn is niet alleen uitgestorven, het is ook nog eens ouderwets geworden. Waar is de tijd dat de sint een verrassing bracht voor ons? Okay, we mochten hem inspireren door op een groot wit vel papier alle cadeautjes te kleven waar we van droomden. We moesten catalogi bijeen gaan schooien bij kinderloze buren omdat de onze aan weerskanten bedrukt was en we zowel wilden wat op de voorkant stond als wat op de achterkant afgebeeld stond. Eén keer per jaar mocht ik eens dromen. Ik hoefde niet naar de prijs te kijken want de sint was rijk genoeg. Speelhuisjes, springkastelen, zwembaden, zandbakken, biljarttafels, ... Vaak had ik geen flauw benul van wat de dingen kostten. Maar ik mocht ze allemaal op mijn wit blad papier plakken, alles dat mijn hartje begeerde. En uit die enorme lijst dingen, waarvan ik me achteraf vaak nog nauwelijks kon herinneren wat er allemaal op stond, koos de sint dan één of meerdere cadeautjes. Wat er uiteindelijk op 6 december ’s ochtends op de salontafel bij het haardvuur tentoongesteld zou staan, was een grote verrassing. Verrassingen waren altijd leuk. En dus was dat ook vaak zo bij verjaardagen, kerstmis, Nieuwjaar, Pasen. Elke gelegenheid was goed om elkaar te verrassen. Van zodra je zakgeld had, kon je dat uitgeven aan kerstcadeautjes voor het hele gezin. En voor je zakgeld had, zorgde je wel voor een knutsel- of boetseerwerkje of een mooie tekening. Maar die verrassing, daar draaide het om. Die glimlach op iemands gezicht wanneer die het cadeaupapier en het gouden lint voorzichtig had losgemaakt en zijn eerste glimp opving van wat zich daaronder verschool.


Ik ben bang dat momenten als deze enorm zeldzaam zijn geworden. Kinderen zijn lang niet meer zo dankbaar als ze vroeger waren, hoeven van hun ouders ook helemaal niet zo dankbaar meer te zijn. Reeds lang vooraf wordt bij verjaardagen en feestdagen de bestelling doorgegeven. “Ik wil dit, ik wil dat.” Vaak weten kinderen al wat ze willen voor hun volgende verjaardag terwijl ze hun vorige nog vieren. Grootouders, peter en meter krijgen een papiertje mee naar huis met wat kindlief graag wil. Met een beetje geluk is het een lijstje en moeten ze onderling overeen komen wie wat geeft, zodat dat op zijn minst nog een verrassing is. En die zeuren daar niet over. Die vinden het zelfs gemakkelijk. Dan moeten ze niets verzinnen waar het kind toch niet blij mee zal zijn. Ik hoorde onlangs een verhaal van een moeder die samen met haar kleuter de Sinterklaasinkopen doet en het kind wijsmaakt dat mammie altijd de cadeautjes voor Sinterklaas moet kopen, die ze dan aan haar terug betaalt. Vertel je kind dan meteen de waarheid. Er zit evenveel magie in dat verhaal als in een kapot ei. Ik maak er nog altijd een fijn moment van om oudejaars- en verjaardagscadeautjes uit te zoeken die perfect passen bij de ontvanger. Het gebeurt wel eens dat ik het perfecte cadeau al enkele maanden voor de festiviteiten aantref. In dat geval wordt het bewaard voor deze gelegenheid en heb ik weer iets vrolijks om naar uit te kijken, de verrassing op iemands gelaat.
Natuurlijk vergis ik me wel eens in zo’n dingen. Mensen veranderen ook zo vaak. Als je weet dat iemand al jarenlang alles verzamelt met schaapjes op en je vindt toevallig het meest schaapachtige nachtlampje dat je ooit in je hele leven hebt gezien, dan mag je ervan uit gaan dat die persoon net zijn verzameling heeft stopgezet wanneer je hem of haar je originele cadeau overhandigt. Wanneer je iemand die verzot is op chocolade een gevuld mandje schenkt met lekkere chocoladedessertjes mag je er zeker van zijn dat die persoon op dat moment net een dieet is begonnen. En als je besluit voor een biefstukliefhebber als verrassing eens lekker zijn lievelingsmaal te koken, zou het me intussen al verbazen als die niet net vegetariër is geworden. Een religieus beeldje of boek moet je dus ook nooit kopen want misschien is die persoon intussen al bekeerd tot iets anders.

Voor sommige mensen en leeftijdsgroepen moet je op veilig spelen en je ouderwetse principes laten varen. Mijn zus van zestien krijgt voor haar verjaardag bijvoorbeeld een bon van het shoppingcenter. Zij houdt minder van verrassingen. Goed dat er de dag van vandaag dus op dit gebrek aan originaliteit wordt ingespeeld door middel van cadeaubons. Zo kan de ontvanger van het cadeau zelf kiezen wat hij of zij ermee aanvangt. Desondanks laten veel mensen zo’n bons gewoon ergens in een lade slingeren en uiteindelijk vervallen. Heel erg in tegenwoordig zijn de Bongobons. Daarmee kan je geen materiële dingen kopen maar wel een belevenis. En, zoals mensen vaak op de harde manier leren tegenwoordig: het leven is kort en het zijn niet de materiële dingen maar de ervaringen die een mens gelukkig maken. Een leuk concept op zich want de ontvanger kiest zelf binnen een categorie wat hij wil gaan doen en vaak ook met wie, maar in essentie eigenlijk erg onorigineel. Zeker als je weet dat er nu ook bongobons zijn om bongobons mee te kopen. Daar zie ik niet echt het nut van in eigenlijk. Het is vréselijk omslachtig. Diegene die dat op de markt bracht, moet mij eens uitleggen waarom het gemakkelijker is om met een bongobon een andere bongobon te kopen waarmee je een uitstapje naar Paradisio kan doen ( mits je op voorhand reserveert) dan dat je gewoon je inkomticket koopt op het moment dat het je eens goed uitkomt.

Misschien overdrijf ik met mijn kritiek, zijn bepaalde mensen gewoon echt inspiratieloos en andere mensen gewoon onmogelijk tevreden te stellen. Zulke bons zijn uiteraard ook origineler dan iemand een briefje van x euro in de hand te stoppen of een kaart te geven met een extra zakcentje. Een originele wenskaart kopen voor iemand is ook heel fijn maar ik koop alleen nog wenskaarten voor mensen die ik geen cadeau geef. Het gebeurt me iets te vaak dat iemand de verpakking van zijn cadeau als een wildeman openscheurt en niet naar zijn kaart om kijkt. Ik heb ook al verhalen gehoord over mensen die hun wenskaart niet lezen en ze gewoon met inhoud de vuilnisbak in gooien. Jammer vind ik dat, a waste of time and money. Nee, over het algemeen blijf ik hardnekkig cadeaus uitzoeken voor mensen. En als ze het cadeau niet leuk vinden, dan zullen ze het wel ongeopend doorgeven aan iemand anders, bij gelegenheid. Hopelijk vallen ze dan niet door de mand doordat ze het wenskaartje er laten aan zitten.