Hard Times

De crisis is nog lang niet voorbij. In België hebben talloze jonge universitairen het moeilijk om een job te vinden. Ik ben een van die ongelukkigen. Met de tonnen papier die ik al tevergeefs heb verstuurd, heb ik vast onrechtstreeks al een flink stuk regenwoud vernield. Het brieven typen en e-mails versturen is al bijna een fulltime bezigheid geworden waar ik weliswaar niet voor word vergoed. Geef toe, in deze maatschappij werkloos zijn of werkzoekende, wat ik een iets minder deprimerende term vind, is een waar gebrek.

Vanochtend reageerde ik nog op een vacature die ik gisteravond in mijn mailbox kreeg. Ik liet mijn laatste reserves zelfvertrouwen vanuit mijn dikke tenen naar boven stromen en stapte het bedrijf binnen. Persoonlijk contact heeft het meeste impact, zeggen ze. Het persoonlijk contact duurde echter maar enkele seconden. De verantwoordelijke voor nieuwe aanwervingen was er nog niet. Voor welke vacature het was. “Oh, die is al ingenomen…” Ze moet de teleurstelling op mijn gezicht gezien hebben. “Echt?! Nu al? Ik heb ze pas gisteravond gekregen…” Ik was radeloos. Vol medeleven vroeg ze me mijn cv toch af te geven. Ze zou het doorspelen, zei ze. Moedeloos droop ik af. Heel die afstand gedaan voor een blik van medeleven. Ik had zelfs geen zin meer om een boek te lezen op de tram. Daar glipte er weer een uit mijn handen, een droom van een job. Perfect gelegen, veel variatie, ideaal voor iemand met mijn diploma’s. Het loon kan me al niet meer schelen, zolang ik niet voor niets moet werken. Alles is beter dan totaal geen inkomsten hebben en je nutteloos voelen. Geen inkomen hebben in 2009, in een maatschappij waar op elke hoek iemand klaarstaat om het geld uit je zakken te halen en je overal moet betalen om te pissen. Zelfs met vier diploma’s kom je nog niet aan de bak. Ik heb veel zin om voorlopig toiletten te gaan kuisen maar dan ben ik het die mensen moet afzetten om hun behoefte te doen. Voorlopig iets doen dat helemaal niet aansluit bij je diploma, soms kan het niet anders. Maar achteraf staan ze er weer met hun ‘relevante werkervaring vereist’ en dan zit je voor eeuwig vast in een job waar je met tegenzin heen vertrekt, waar je de uren aftelt tot je weer naar huis kan gaan en waar je bovendien ’s nachts van wakker ligt.

Ervaring vereist. Een universitaire opleiding is de meest theoretische studie voor handen. Buiten die enkelingen die de kans hebben gehad om stage te lopen, studeren er evenveel universitairen af met ervaring als er baby’s worden geboren met een onderbroek aan. En hoewel bedrijven wel drie en vijf jaar ervaring durven vragen, hebben ze op een paar uur al hun vacatures ingevuld. Nu zijn er natuurlijk heel veel kandidaten maar ze moeten er toch een aantal vergelijken? Soms nemen ze blijkbaar gewoon de eerste de beste die aan één van de voorwaarden van de vacature voldoet. Zo greep ik net naast een job in het onderwijs terwijl ik zo goed als onmiddellijk op de vacature had gereageerd. Ik ging ervan uit dat ik net iets te weinig ervaring had met slechts één interim op mijn cv maar achteraf hoorde ik dat degene die wel was tewerkgesteld als liobaanstudent zijn allereerste les Engels heeft gegeven op die school. Ik zeg niet dat zo’n persoon onbekwaam is. Die kan best uitgroeien tot de beste leraar die ooit die school is binnen getreden. Maar dan moeten ze die twee woorden schappen: ‘ervaring vereist’. Slechte en afgeschreven leerkrachten met allerhande mankementen worden bovendien tot in de eeuwigheid overgeplaatst van de ene school naar de andere maar nooit ontslagen. Het gaat tenslotte maar om de toekomst van pubers, die mislopen toch de dag van vandaag… Nieuwe werkkrachten zijn natuurlijk een lopende kost in crisistijd.
Het is dus begrijpelijk dat ze mensen van binnenin het bedrijf de kans willen geven om op te klimmen. Maar doordat een bedrijf verplicht is om vacatures officieel bekend te maken, worden de werkzoekenden alleen maar de ogen uitgestoken. En na de zoveelste teleurstelling kan je het niet langer verstoppen. Die starende blikken. “Een stofje achter mijn lenzen denk ik mevrouw… of een oogontsteking.” En thuisgekomen kan je de moedeloosheid niet langer op afstand houden. Ze overvalt je. Oh, de talloze keren dat ‘de perfecte job’ mijn hart brak… Maar liefde moet van twee kanten komen… niets aan te doen.