De laatste maanden is het me opgevallen hoe ‘in’ beeldspraak wel is. Dit komt vast doordat zoveel mensen onbewust grappige beeldende Nederlandse zinsconstructies uitkramen. Op het nieuws vertelde een dame hoe ze ‘verrast’ werd door de aswolk en hoe die ‘roet in het eten strooide’. En een dame die in een conflict zat met haar gemeente omtrent het installeren van zonnepanelen getuigde, zich geheel onbewust van haar eigen talige creativiteit, dat ze op het moment dat ze de zonnepanelen liet plaatsen nog niet wist welke problemen ze zich wel op haar dak had gehaald.
Beeldspraak zit in de lift en doordat het aantal uitdrukkingen, spreekwoorden en idiomen blijft toenemen, kunnen we straks geen enkele Nederlandse zin meer zeggen zonder dat er ergens wel een grappige taaldimensie in zit en wordt onze taal gebruiken nog lolliger dan het al is. Dit komt vast in eerste instantie omdat mediafiguren zo hun best doen om met nieuwe woorden en uitdrukkingen te komen aandraven om indruk te maken. (Jawel, een ‘uit’drukking om ‘in’druk te maken…)
Dit werd nog maar eens overduidelijk tijdens de laatste verkiezingen. Daarbij had men het over de tsunami die NVA had veroorzaakt, het De Wever-effect, het octopusakkoord, een regenboogcoalitie. Bovendien werden er allerlei bizarre allegorieën verzonnen met betrekking tot borrelnootjes en stelde men dat Bart De Wever België nu maar als een tapijt weer aan elkaar moest gaan weven (terwijl hij net vond dat het tijd werd om de Walen op het matje te roepen). Men had het over de ‘new deal’ en in plaats van dat het volk ‘duidelijk voor een partij had gekozen’, waren ‘de kaarten geschud’ en was de NVA nu ‘aan zet’, om de goeie ouwe spelletjesvergelijkingen nog eens boven te halen.
“De kippen hebben genoeg gekakeld, er moeten eieren worden gelegd”, werd overal verkondigd. En met die gedachte zijn we op 13 juni dan ook allemaal naar de stembus gegaan. Nu maar hopen dat er een concrete oplossing uit de stembus zal komen ook. Tot op heden is dat nog een raadsel. Wel weten we intussen dat de leeuw die de haan aanvankelijk wilde pluimen, hem nu de kans heeft gegeven om te kraaien. Mogelijk heeft een dialoog tussen twee uitersten meer positieve gevolgen dan een harde strijd. We kunnen alvast niet zeggen dat onze politieke scrabble na iets minder dan een maand nog niets heeft opgeleverd. Het heeft de Vlaming alvast met trots en inventiviteit zijn taal doen ontdekken en uitbreiden.
Dit werd nog maar eens overduidelijk tijdens de laatste verkiezingen. Daarbij had men het over de tsunami die NVA had veroorzaakt, het De Wever-effect, het octopusakkoord, een regenboogcoalitie. Bovendien werden er allerlei bizarre allegorieën verzonnen met betrekking tot borrelnootjes en stelde men dat Bart De Wever België nu maar als een tapijt weer aan elkaar moest gaan weven (terwijl hij net vond dat het tijd werd om de Walen op het matje te roepen). Men had het over de ‘new deal’ en in plaats van dat het volk ‘duidelijk voor een partij had gekozen’, waren ‘de kaarten geschud’ en was de NVA nu ‘aan zet’, om de goeie ouwe spelletjesvergelijkingen nog eens boven te halen.
“De kippen hebben genoeg gekakeld, er moeten eieren worden gelegd”, werd overal verkondigd. En met die gedachte zijn we op 13 juni dan ook allemaal naar de stembus gegaan. Nu maar hopen dat er een concrete oplossing uit de stembus zal komen ook. Tot op heden is dat nog een raadsel. Wel weten we intussen dat de leeuw die de haan aanvankelijk wilde pluimen, hem nu de kans heeft gegeven om te kraaien. Mogelijk heeft een dialoog tussen twee uitersten meer positieve gevolgen dan een harde strijd. We kunnen alvast niet zeggen dat onze politieke scrabble na iets minder dan een maand nog niets heeft opgeleverd. Het heeft de Vlaming alvast met trots en inventiviteit zijn taal doen ontdekken en uitbreiden.
Ironisch genoeg heeft het meer dan een half jaar later nog steeds niet meer opgeleverd dan een beetje taalplezier...
BeantwoordenVerwijderen