Kumahoe

U heeft het vast al op een of andere manier opgevangen: – met al die overbodige heisa er rond kan u niet meer doen alsof uw neus bloedt – Kathleen alias ‘de blonde’ van K3 is uit de groep gestapt. Op zich deed het nieuws me niet zo veel maar ik vroeg me wel af waarom. Wanneer ik hoorde dat Kathleen solo zou gaan, dacht ik in eerste instantie “Weer iemand die solo wil gaan” en in tweede instantie “Ergens wel begrijpelijk gezien het niveau van de groep”. Ik ging ervan uit dat Kathleen na al dat ge- Yeke Yeke, Oya Lele, Heya mama en Papapa, Papoewee, mamoewee, Kuma he, Yippee yippee ya jambolay had besloten dat ze aan iets anders toe was. Maar toen kwam haar eerste solo single uit en kreeg ik de spontane neiging om de eerste medemens die ik tegenkwam te wurgen toen ik “Zumba Yade” uit de speakers van de radio hoorde klinken. Wat heeft het voor zin om met pijn in het hart en naar verluid zonder spanningen een groep te verlaten om vervolgens EXACT hetzelfde te gaan doen maar solo?! Misschien heeft Studio 100 wel geëist dat een van hen zou opstappen om VTM weer een nieuw reality auditieprogramma in de schoot te kunnen werpen en Belgacom/Proximus te vergenoegen met een nieuwe sms-wedstrijd. Wie vult de derde K weer in? Wordt het Babette, nadat ze al snikkend de voornaam waar ze zo aan gehecht was officieel (en op kosten van VTM) liet veranderen in Kristien of wordt het Koen nadat hij zich, weliswaar bijgestaan door zijn vriendin, heeft onderworpen aan een geslachtsoperatie. Want de grenzen aan de middelen om hun droom in vervulling te zien gaan, ligt bij veel kandidaten ver buiten hun gezichtsveld. K3 zal voor de kinderen toch nooit meer hetzelfde zijn zonder Kathleen. En 'Kathleen alleen' is ook maar zielig (maar misschien wel een goed idee voor een nieuw solonummer!)

“Zumba Yade” kon me alvast niet bekoren. Niet omdat ik huiver van nonsenswoorden en klankassociaties maar omdat een refrein bestaande uit zulke klankconstructies (of -deconstructies als het aan Derrida lag) alleen maar de indruk wekt dat de meisjes - of in dit geval 'het meisje' - zonder inspiratie zaten bij het schrijven van het nummer. Zouden de K3-meisjes hun teksten eigenlijk wel zelf schrijven, vraag ik me af. Wie die teksten ook schrijft, het móet wel een seksueel gefrustreerd vrouwmens zijn. Want ze vraagt met aandrang “Doe het nog een keer zo oya lele… oh ja, oh jee” en “Doe nog een keer dat ding dat je doet”. Ik zal maar niet te hard nadenken waarover het in beide nummers dan wel precies gaat zeker. "Ik wil jou, jij wil mij. Ik weet een plekje waar ze ons niet vinden. Jij mag me verslinden. Doe het heel zachtjes, geen kreetjes en geen lachjes", dat gaat toch niet over een guitige boterham met masochistische neigingen die een kind aanspoort om hem op te eten. Of “Ik voel me plots weer zo oya lele”, is dat een vorm van censuur ofzo? Is “Tele Romeo” een verbloemde ode aan de telefoonsekservaringen van de liedjesschrijfster? Tja, als het de meisjes van K3 niet zijn, móet het wel een andere vrouw zijn! Of een kleutertje van vijf misschien dat vol onbegrip afgeluisterde conversaties van ‘grote mensen’ verwerkt in haar teksten.

Naast de klankenstroom waaruit een refrein vaak bestaat – is het babygebrabbel of Ugandees of zijn het Indiaanse vredeskreten, ik ben er nog steeds niet uit – zijn er gelukkig ook nog strofes, zoals dat hoort in een gezongen nummer. Wanneer je naar de strofes van de nummers luistert, wordt je geconfronteerd met de meest voor-de-hand-liggende rijmwoordjes waar zelfs de Voor Dummies-reeks zich niet mee zou bezighouden. “Bij jou voel ik me zo fijn. Want jij bent mijn lekker dier. De wereld krijgt ons niet klein. We maken altijd plezier”, daar is nu toch niet hard over nagedacht he. Dan is het niet verbazend dat die groep zo productief is. Als ik dan toch drie favoriete nummers moet opnoemen, zou ik spontaan zeggen: “Baby come back”, “Alle kleuren” en “Je hebt een vriend”. Voor die nummers heeft ons kleutertje kennelijk hulp gekregen van de mama en de papa want de melodie is wel leuk en de teksten zijn enigszins muzikaal levensvatbaar.

Ik heb niets tegen compleet verzonnen teksten waar ik geen jota van begrijp. Ik hou bijvoorbeeld wel van Turkse liedjes, ik hield wel van het Friese “Wêr Bisto” van Twarres, een heleboel andere nonsensliedjes en zelfs het half op Oekraïens gebaseerde “O Julissi” van Ishtar kon me na een aantal maanden wennen wel bekoren. Ik ben een liefhebber van soundtracks en beluister dus vooral instrumentale muziek. Vandaar dat ik ook iets strenger ben op liedjesteksten misschien? Het is ook vooral dat ik, als er dan al nonsenswoorden en vreemde talige uitingen in nummers voorkomen, liever niet weet waarover het gaat en mijn fantasie de vrije loop laat. Het probleem met die K3-liedjes is dat je wel kan denken waar die lettergrepen voor staan. Je moet bovendien allesbehalve een pervert zijn om daar allerlei vunzigheden in te lezen. En dan hecht ik nog nauwelijks geloof aan het zogenaamde verdoken bestaan van een satanische boodschap in “Oma’s aan de top” die je enkel te horen krijgt als je het lied achterstevoren afspeelt. K3-nummers zijn voor kinderen en niet voor kinderen, ze zijn verstaanbaar en onverstaanbaar, het is me niet duidelijk.

In soundtracks wordt ook vaak gezongen en geregeld ook in een verzonnen of vreemde taal, maar dat maakt het net sfeervol en mysterieus. En met een prachtige instrumentale begeleiding komen die vocale klanken enkel nog meer tot hun recht. Zo ben ik verrukt van “Inama Nushif” uit de Children of Dune soundtrack en “Eloi” uit de soundtrack van The Time Machine. Ook Afrikaanse koortjes doen het goed, zoals bijvoorbeeld in de soundtrack van Blood Diamond. Ik mis dus niets aan de alledaagse popmuziek, die vaak niet eens een klein beetje vernieuwend is, en al zeker niet aan de Vlaamstalige muziek, die tegenwoordig erg vaak de Schlagerrichting in slaat. Dat is exact wat ze van mij met die cd’s mogen doen: ze met een slagersbijl in stukjes hakken.

Nee, van mij moeten ze Kathleen niet per se vervangen. Ik hoor mijn dochter later al zingend van de kleuterschool thuiskomen: “Jij bedroog mij 1 keer te veel. Nee nee ik laat me niet meer doen. Voor mij geen macho mannen meer, voor geen miljoen” en wie weet wat volgt er nog? “Als ik je zie staan krijg ik bumbabuwee op mijn dumbabuwee. Gaan we samen naar zumbabuwee? Of wil je niet mee?”

Laat de wind maar waaien, laat het gras maar groeien en laat groepjes maar splitten als ze daar zo’n nood aan hebben. Er komt wel weer een nieuw meidengroepje voor de kids en hopelijk een dat zingt over schaapjes, regenboogjes en roze wolkjes en braaf chocomelk drinken bij de oude eik in de tuin.